कितीतरी ऋतू आले , कितीतरी ऋतू गेले

कितीतरी ऋतू आले , कितीतरी ऋतू गेले .

नवनवीन शोध लागले , 

नवनवीन पाखरं आली , अन वस्ती करूनही गेली .

परी मी तेथेच राहले ,

जेथे सख्या तू मला येण्याचे वचन दिले .

भर शृंगार केलेला मी ,

नव वधूचा साज चढविला मी ,

तुझी वाट बघता बघता सारा शृंगार अश्रूत वाहून गेला ,

सजाचे मी करणार काय , तोही उतरवून ठेवला ,

कुणी मज नाव ठेविले , कुणी केविलवाणे बोलले ,

तरीही मी तेथेच राहले ,

जेथे सख्या तू मला येण्याचे वचन दिले .

शरीर थकले परी मनाला मरगळ आली नाही ,

डोळ्यांना चढली सुजन , 

परी अश्रूंचा पूर काही वधरला नाही ,

त्राण संपला तरी मी जागची हलली नाही ,

हो मी तेथेच आहे उभी ,

जेथे सख्या तू मला येण्याचे वचन दिले .

कुणा कुणाची दृष्ट झेलली ,

कशी मी सांगू तुला ,

मातीच्या गोळ्याची नकळत दगड झाली ,

अशी स्वताला हरवून बसली ,

हसणेही विसरली ,

तरीही तेथेच वसली मी ,

जेथे सख्या तू मला येण्याचे वचन दिले .

तुज सोबत घालवलेल्या क्षण क्षणाला आठवले ,

यातनांनी पिडीत झाले हृदय ,

तरी तुज्वरील विश्वासाला जगवले ,

काहीही झाले तरी तू येशीलच ,

या आशेने तेथेच आहे ,

जेथे सख्या तू मला येण्याचे वचन दिले .

कवयित्री - अर्चना सोनाग्रे